Giresun'dan Trabzon'a seyrederken. Tirebolu'yu geçip, Görele'ye gelmeden. Kendi halinde ağaçların yamacında bir yol üstü lokantası, Yeşilyalı. İstanbul'dan kesin dönüş yapan Giresun'lu bir ailenin dört masa lokantası.
Duvarda tozlu bir kemençe, masada halis Vakfıkebir ekmeği. Tuzluklar nem yorgunu. Dışarının plastik sandalyelerinde yağmur çiseliyor. Menüsü öyle ahım şahım değil. Kelle paça, haşlama, şansınıza varsa mercimek ve Akçaabat köfte. Ustam bugün açmayacaktım, fındığa gidecektim, yağmur yağdı ben de açayım dedim diye anlattı, o gün sadece iki porsiyon Akçaabat köftesinin çıkmasını. Ustamın hanımı mutfaktan öyle kokular yayıyor ki dışarıya,kestane ağaçlarının kokusuyla yarışır.
Öncesinde bir kelle paça geldi, yediğini hissetmek böyle bir şey. Kokusu ayrı tadı ayrı güzel. İkinciyi içmeden durabilene aşk olsun. Tazelik diye bir şey var onu algılıyor insan yeniden, bazen. Sonra o mucizevi ızgara Akçaabat köftesi geldi. Lezzetin mucizeleriye bir yol üstü lokantasının, bir ayağı çukurda tahta masalarında da karşılaşabilirsiniz. Lezzetin ve mutluluğun adresi çok zaman kıyıda köşede bir yerlerde. Ustam çekinerek söyledi ''Trabzon'dan bile buraya köfte yemeye gelenler var, sizin gibi yoldan geçerken rastlayıp, sonra vazgeçemeyenler.''Yeşilyalı, reklamsız, trüksüz, canı istediği zaman açılan, yemeklerinin ve muhabbetinin tadı sonraları hep özlenen bir yol üstü lokantası.
Kellepaça, Haşlama: 5 , Mercimek: 3, Akçaabat Köfte: 8.